வரந்தாராய், பரந்தாமா!

மேகவண்ணன் பரந்தாமன்

கண்ணை மூடிக் கொண்டபோதும்

காட்சி தெரிகின்றது: இந்த

மண்ணை மறந்து துயிலும்போதும்

மனது விரிகின்றது!

’கனவில் வாழும் உலகம்’ என்றே

மனது மகிழ்கின்ரது;அந்த

மனதைத் தேடும் எந்தன் கனவுPublish Post

மண்ணில் விடிகின்றது!

’கனவில் வாழும் உலகம்’ என்றே

மனது கெடுகின்றது; அந்த

மனதைத் தேடும் எந்தன் கனவு

மண்ணில் விடிகின்றது!

நெஞ்சில் வாளைச் சொருகும் உறவில்

நேசம் மடிகின்றது;அதன்

வஞ்ச நிழலில் வாழ்ந்த வாழ்வின்

வாட்டம்  சுடுகிறது!

உலகில் முன்னே உள்ளவன் போலே

ஒளித்து நடிக்கின்றேன்; நீ

தொலைவில் நின்று சிரித்தபோது

துடித்து வெடிக்கின்றேன்!.

உன்னை முழுதும் என்னுள் அழைத்தேன்

ஓடி வருவாயா;கண்ணா

என்னைத் தேற்றி, புண்ணை ஆற்றும்

இரக்கம் தருவாயா?

என்னை இங்கு எதற்குப் படைத்தாய்?

என்று கேட்கின்றது; மனம்

உன்னைப் பகையாய் எண்ணிக் கொண்டென்

உயிரில் கலக்கின்றது!

இந்தப் பயணம் எதுவரை, என்று

எனக்குச் சொல்வாயா?;மனம்

கந்தல்ஆகிக் கலங்கி நிற்கும்

கணக்குத் தீர்ப்பாயா?

கனவைப் போலே வாழ்வு படைத்தாய்;

கவிதை படைக்கின்றேன்;அதில்

கனவை நானும் விரித்து வைத்து

கவலைப் படுகின்றேன்!

வந்த விதமே திரும்பிச் செல்லும்

வரத்தைக் கேட்கின்றேன்;அந்த

வரத்தில் எந்தன் பாரம் தீரும்

விதத்தைப் பார்க்கின்றேன்!

கிருஷ்ணன் பாலா     

3.9.2010