தாய்!

தாய்’ என்றெண்ணித் தினம் நான் மகிழத்

தகுந்தவள்’ என் தாய்; நீயே

ஓய்வும் துயிலும் துறந்தாய்;நாளும்

உன்மகன் பொருட்டே உழைத்தாய்!

பத்தாய் மாதம் சுமந்தாய்; என்னைப்

படைத்தாய் இந்தப் பாரில்;

சொத்தாய் பிள்ளைப் பித்தாய்;அன்பு

சொரிந்தாய்; சொந்தம் புரிந்தாய்!

“குழந்தாய்” என்றெனைக் குழைந்தாய்; முத்தம்

கொடுத்தே சித்தம் குளிர்ந்தாய்!;

இழந்தாய் உன்றன் சுகம் அத்தனையும்

என்விழி துயில விழித்தாய்!

’பாய் என்னுடலை வதை செயும்’ என்றே

பஞ்சாய் மேனி அளித்தாய்;ஒரு

நோய் என்மீது வந்தால்; நீயோ

நூலாய்  மேனி இளைத்தாய்!

முத்தாய் முல்லைக் கொத்தாய் என்னை

மொழிந்தாய்;உவமை பொழிந்தாய்:

இத்தாய்க் கிணை இங்கெத்தாய்?என்று

எவரும் எள்ள, நிறைந்தாய்!

’எழுதாய் மகனே’ என விழைந்தாய்;என்

எழுத்தினைக் கண்டே மகிழ்ந்தாய்;

பழுதாய் நானோர் பிழை செய்தாலோ

பதைத்திட உள்ளம் அழுதாய்!

தொழுதாய் தெய்வம்;என்பொருட் டே,நீ

தொண்டுகள் செய்து நெகிழ்ந்தாய்;

விழுதாய் நெஞ்சில் படர்ந்தாய்;என்னுள்

வேர்போல் ஊன்றி விளைந்தாய்!

’அப்பா;என்றே அழைத்தாய் ;என்னை

அணைத்தே அமுது கொடுத்தாய்:

முப்பால்;வெல்லும்;அப்பால்;அந்த

அமுதம் உந்தன் முலைப்பால்!

ஒருநாளேனும் உன்பசியை  நீ
உரைத்தாய் இல்லை;பொறுத்தாயே!
ஒருநாளேனும் உண்ணாமல்;நான்

உறங்கும் நிலையைத் தடுத்தாயே!

எனதாய் எதையும் அடைந்தாய் இல்லை!
எனினும் எனையே  கனிந்தாய்;

உனதாய் ஒன்றே சொந்தம் என்று
உலகில் எனையே  நினைந்தாய்!

பெண்ணாய் வந்த பேய்கூட; உன்
பெருங் குணத்தால்தான் வாழ்ந்ததென
புண்குணம் கொண்டோர் அறியாமல்
போய் மறைந் தாயே,என் தாயே!

மரணம்வரையிலும் எனை நினைத்தாய்;

மண்ணில் விதையாய்ப் புதைந்தாயே!

கருணையின் மறுஉரு உனை,எங்கு
காண்பேன்? அம்மா, பிரிந் தாயே!

கண்ணில் ஒளியைக் காணாமல்;நான்
கருத்தில் வைத்தே தொழுகின்றேன்;
மண்ணில் நான்உன் மகவாய்;நாளும்

மனதால் எண்ணி அழுகின்றேன்!

என்னை விட்டு,ஏன்அகன்றாய்? நீ

என்றே நாளும் கனக்கின்றேன்:

உன்னை மீண்டும் பெற்றே;இந்த
உலகில் பிறந்திடத் துடிக்கின்றேன்

என்னைச் சுமந்து பெண் வடிவில்
இருந்தாய் எனது முன் வாழ்வில்;
என்னை விட்டு மறைந்தாலும்
இன்னும் சுமக்கும் புவி நீதான்!

என்னைச் சுமந்தாய்;உனை நாளும்
இதயம் வைத்துச் சுமக்கின்றேன்;
உன்னைக் கருத்தில் சமைக்கின்றேன்;
உலகில் அதைத்தான் படைக்கின்றேன்!

இப்படிக்கு,

அழுது தொழும் உன் மகவு